میرزا محمّدعلی صائب فرزند عبدالرحیم تبریزی اصفهانی در سال ۱۰۰۰ هجری در اصفهان زاده شد. پدر او تاجری معتبر بود. عمویش، شمسالدین تبریزی معروف به شیرینقلم، از خوشنویسان برجستهٔ روزگار خود به شمار میرفت و به احتمال بسیار صائب که خط خوشی داشت، نزد وی خوشنویسی آموخته بود. خانوادهٔ صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس اول صفوی از تبریز کوچ کرده و در محله عباسآباد اصفهان ساکن شدند و این مردم را تبارزه (تبریزیهای) اصفهان مینامیدند.
آثار صائب جز سه چهار هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه و ناقص به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگی غزل است. نازکی خیال و لطافت اندیشه و مضمون سازیهای ظریف و معنیهای بیگانه و باریک در شعر وی دیده میشود. ابیات غزل وی استقلال معنایی دارند و در یک غزل از چندین موضوع سخن گفتهاست.
صائب را شاعر تکبیتها نیز گفتهاند. از بیتهای مشهور اوست:
پاکان ستم ز جور فلک بیشتر کشند |
|
گندم چو پاک گشت خورَد زخم آسیا |
همچو کاغذباد گردون هر سبکمغزی که یافت |
|
در تماشاگاه دوران میپراند بیشتر |
اظهار عجز نزد ستم پیشه ابلهیست |
|
اشک کباب موجب طغیان آتش است |
به فکر معنی نازک چو مو شدم باریک |
|
چه غم ز مویشکافان خردهبین دارم |
پر در مقام تجربت دوستان مباش |
|
صائب غریب و بیکس و بییار میشوی |
کلید قفل اجابت زبان خاموش است |
|
قبول نیست دعا، تا دعا توانی کرد |
منبع : ویکی پدیا
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.