ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم متخلص به رودکی و مشهور به استاد شاعران زاده ۲۴۴ه.ق،در بَنُج(پنجکنت در تاجیکستان امروزی) بدنیا آمد. وی نخستین شاعر مشهور ایران عهد سامانی و او را نخستین شاعر بزرگ پارسیگوی و پدر شعر پارسی میدانند که به این خاطر است که تا پیش از وی کسی دیوان شعر نداشتهاست. شمس قیس رازی در کتاب المعجم خود رودکی را آفریننده رباعی دانسته و آغاز شاعری رودکی را از آنجا که وی صدای شادی کودکی که درحال گردو بازی کردن بود می داند.
وی در دربار امیر نصر سامانی بسیار محبوب شد و ثروت بسیاری به دست آورد. میگویند رودکی در حدود یک صدهزار بیت شعر سروده است و در موسیقی، ترجمه و آواز نیز دستی داشتهاست.در کتاب چهارمقاله نظامی آمده رودکی چنگ نواز بودهاست. توان و چیرگی رودکی در شعر و موسیقی به اندازهای بودهاست که نیروی افسونگری شعر و نوازندگی وی در ابونصر سامانی چنان تأثیر گذاشت که وی پس از شنیدن شعر «بوی جوی مولیان» بدون کفش، هرات را به مقصد بخارا ترک کرد.
مهمترین اثر او کلیله و دمنه ی منظوم است. کلیله و دمنه در اصل کتابی ست هندی که در دوره ساسانیان به دستور بزرگمهر و به وسیله برزویه طبیب به پارسی میانه ترجمه شد؛ و داستانیست رمز آمیز از زبان حیوانات.جز آن سه مثنوی از او به ما رسیده.از تمام آثار رودکی که گفته میشود بیش از یک میلیون و سیصد هزار بیت و نیز شش مثنوی بودهاست، فقط ابیاتی پراکنده به همراه چند قصیده، غزل و رباعی باقیماندهاست. وی در سال 329 ه.ق از دنیا رفت.
منبع: ویکی پدیا
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.