حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی در سال ۳۲۹ ه.ق در «طبران» توس به دنیا آمد. پدرش از دهقانان ثروتمند طوس بود. فردوسی در اوایل عمر همزمان با کسب علم و دانش، به خواندن داستان هم علاقه مند گردید. در قرن چهارم، دقیقی توسی به دستور نوح بن منصور سامانی مشغول به نظم درآوردن داستانهای ملی ایرانی را آغاز کرد. وی بیش از هزار بیت از این شاهنامه را نسروده بود که حدود ۳۶۷ یا ۳۶۹ ﻫ.ق کشته شد و فردوسی استاد و همشهری دقیقی، کار ناتمام او را دنبال کرد. فردوسی طبع لطیفی داشت، سخنش از طعنه، هجو، دروغ و چاپلوسی به دور بود و تا جایی که می توانست از به کار بردن کلمه های غیر اخلاقی خودداری می کرد.
شاهنامه نماینده تمام قد اندیشه فردوسی می باشد که بزرگترین و پرمایهترین مجموعه شعر به جا مانده از عهد سامانی و غزنوی و مهمترین سند عظمت زبان فارسی و بارزترین مظهر شکوه و رونق فرهنگ ایران باستان و خزانه لغت و گنجینه ادبـیات فارسی به شمار میرود. مرگ وی را بین سالهای ۴۰۵ تا ۴۱۱ ه.قمری دانسته اند.
منبع : ویکی پدیا
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.